மாணவர் முரசு
இ-பேப்பர்
தன்னைப் போல ஒரு பேரழகி இனி பிறந்துதான் வர வேண்டும், இல்லை ஜீபூம்பாவை வைத்து உருவாக்கினால்தான் உண்டு என்று கர்வத்தின் நுனிக்காம்பில் சிம்மாசனம் போட்டு அமர்ந்திருந்த லைலா, இப்படி ஒரு நிலைமை தனக்கு வருமென்று கனவிலும் நினைத்திருக்கவில்லை.
சீனத் தந்தைக்கும், தமிழ்த் தாய்க்கும் பிறந்த ஒரே செல்ல மகள்தான் லைலா. ஈரினங்களின் கலவையாகப் பிறந்ததால், இயற்கை அவளை நேர்த்தியாகச் செதுக்கியிருந்தது. பொன்மயமாக மின்னும் மேனியும், வெளிர் பழுப்பு நிறத்தில் சுருண்ட கேசமும், இளம்பிறை போன்ற நெற்றியும், ஐரிஸ் நீல நிறக் கண்களும், கோவைப்பழம் போல் சிவந்த உதடுகளும், ஒல்லியோ குண்டோ அல்லாத நடுத்தர உடல் அமைப்பும், உயரமோ குட்டையோ அல்லாத மிதமான தோற்றமும் காண்போரின் கண்களைக் காந்தம் போல் ஈர்த்தன.
அவள் அழகில் மட்டுமல்ல, அறிவிலும் தலைசிறந்து விளங்கினாள். ஆங்கிலம், சீனம், தமிழ் என மும்மொழிகளிலும் எழுதவும் பேசவும் வல்லவளாய் திகழ்ந்தாள். ஒவ்வொரு வருடமும் வகுப்பில் முதல் மாணவியாகத் தேர்ச்சி பெற்று, உதவித்தொகையையும் சான்றிதழையும் தமதாக்கிக் கொண்டாள்.
இவள் உயர்நிலைப் பள்ளியில் படிக்கும்போது இவளுக்காக நிறைய மாணவர்கள் காத்திருந்தனர். ஏன், அவள் கனிந்த பார்வைக்காகத் தவம் இருந்தார்கள் என்றே சொல்லலாம். ஆனால், தன் அழகின் மீதான கர்வத்தால் யாரையும் பொருட்படுத்தாமல் தனது படிப்பில் மட்டுமே கவனம் செலுத்தினாள். இவளால் பல மாணவர்கள் தங்கள் தேர்வுகளில் கவனம் சிதறி கவலைக்கிடம் ஆனார்கள். அதில் ஒரு மாணவன் அவளுக்கு ஒரு காதல் கடிதம் எழுதினான். அதில், “உன்ன நான் காதளிக்கிறேன். உன்ன கல்யாணம் செய்து கொல்வேன்,” என்று எழுதி இருந்தான்.
அதற்கு லைலா “நீ கல்யாணம் செய்து, என்னைக் கொல்வதைப் பிறகு பார்த்துக் கொள்ளலாம். முதலில் தமிழைக் கொலை செய்து, தாய்மொழியைக் கொல்லாதே. இந்த வயதில் வருவது காதல் அல்ல, அஃது ஓர் இனக்கவர்ச்சி. பசுவிற்குப் பாவாடை கட்டினால்கூட ரசிக்கத் தோன்றும் பருவம் இது. இந்த இடத்தில்தான் பல மாணவர்கள் தடம் புரண்டு பாதை மாறிப் போகிறார்கள். நீ மேற்படிப்புக்குப் போகும்போது அங்கு உனக்கு ஒருத்தி கிடைப்பாள்! அதைப்போல வேலைக்குப் போகும்போதும் கிடைக்கலாம். ஏனென்றால் நம் மனதும் வயதும் அப்படிப்பட்டது. இப்போது படிப்பில் உன் கவனத்தைச் செலுத்து, குறிப்பா தமிழ்ல கவனத்தைச் செலுத்து. அடுத்த மாதம் தமிழ்மொழி மாதம் வருகிறது. எல்லா நிகழ்ச்சிகளிலும் கலந்துகொள், தமிழை எளிதாய், விரைவாய் கற்றுக் கொள்வாய்” என்று பதிலெழுதி, அவனிடம் கொடுத்தாள். அவன் அவள் எழுதிய காதல் கடிதத்தைப் படித்தானோ இல்லையோ, அவள் எங்கு தன் கண்முன்னே வருகிறாளோ அங்கெல்லாம் அஷ்டகோணலாக்கி, வெ வெ எனப் பழிப்புக் காட்டிச் சென்றான். அவள்மீது கொண்ட வெறுப்பை முகத்தில் வெளிப்படுத்தத் தவறவில்லை. இவள் அவனைக் கண்டுகொள்ளாமல் உயர்நிலை கல்வியில் அதிக மதிப்பெண்கள் பெற்று, தொழிற்கல்லூரியில் சேர்ந்து படிக்க ஆரம்பித்தாள்.
அங்கேயும் அவளுடைய நட்புக்காகப் பல மாணவர்கள் ஏங்கி நின்றார்கள். ஆனால், வைரமணி என்ற மாணவன் மட்டும் அவளைப் பொருட்படுத்தாமல் வகுப்பில் அமைதியாக இருப்பான். அவளை ஒருமுறை கூடத் திரும்பிப் பார்ப்பதில்லை. ‘தன்னைக் காண்பதற்காக அனைவரும் காத்திருக்கும்போது இவன் மட்டும் என்னைப் புறக்கணிக்கிறானே’ என்ற கோபம் அவளுக்குள் தீயாய் மூண்டது.
சராசரி உயரம், கருத்த நிறம், படிய சீவப்பட்ட எண்ணெய் வழியும் தலைமுடி, பழுப்பேறிய பற்கள் என எளிமையான தோற்றத்தில் இருந்த வைரமணி தன்னை அலட்சியப்படுத்துவதா? இவனுக்கு இவ்வளவு திமிரா? இவனுக்கு ‘நான் யார்’ என்று காட்டுகிறேன் என்று அவனை மட்டம் தட்டக் காத்திருந்தாள்.
மறுவாரமே அதற்கான வாய்ப்பு அவளுக்குக் கிட்டியது. “ஏய் மணி, என்ன இந்தப் பக்கம் வந்திருக்க? என்னைப் பார்க்க வந்தாயா?” என்று ஏளனமாய்க் கேட்டாள்.
தொடர்புடைய செய்திகள்
“இல்லை, அம்மாவுக்கு உடம்பு முடியல, அவங்க தைத்து முடித்த துணிமணிகளை இங்கே ஒரு வீட்டில் கொடுக்க வந்தேன்” என்றவனிடம் உனக்குத்தான் அம்மா இல்லையென்று கேள்விப்பட்டேனே என்று சொன்னாள்.
அதற்கு அவன், “எனக்கு இரண்டு வயது இருக்கும்போது என் அம்மாவுக்கு வேறொருவருடன் தொடர்பு ஏற்பட்டதால், என் அப்பா தினமும் குடித்துக் கொண்டு வந்து அம்மாவை சித்திரவதை செய்வார். இதனால் அம்மா, அப்பாவை விவாகரத்து செய்துவிட்டு முன்பு பழகியவரையே மணம் முடித்துக் கொண்டார். இதனால் அப்பா முழு நேர குடிக்காரர் ஆனார், அடுத்த சில மாதங்களில் குடியால் இறந்துவிட்டார். அனாதையாக நின்ற என்னைக் குழந்தை இல்லாத எனது அத்தை, மகனாகத் தத்தெடுத்துக் கொண்டார். எனது படிப்பு நேரம் போக நான் அவரது தையல் தொழிலுக்கு உதவியாக இருக்கிறேன்,” என்றான். இவன் கதையை அறிந்துகொண்ட லைலா, சிறிது நேரம் மௌனமாக இருந்தாள். இந்தச் சிறிய வயதில் இவ்வளவு பெரிய சோகம் என்று அவனுக்காக அனுதாபப்பட்டாள். தான் நினைத்தபடி, இவன் திமிர் பிடித்தவனில்லை. தன்னைவிட வசதி குறைந்தவன், கள்ளங் கபடின்றிப் பேசும் பாவப்பட்ட ஜீவன் என்றறிந்தபோது, அவன்மீது அவளுக்கு இரக்கம் துளிர்த்தது.
“எல்லாப் பசங்களும், எங்கிட்ட பழகறதுக்கு வாய்ப்புக் கிடைக்காதான்னு அலையறானுங்க. நீ மட்டும் ஏன் எங்கிட்ட பேசக்கூட மாட்டேங்கிறே?”
அதற்கு வைரமணி , “அவர்களுக்கு உன் புற அழகு மேல்தான் ஆசை. அவர்கள் அனைவரும் புற அழகைக் கண்டு ஏமாறும் விட்டில் பூச்சிகள்,” என்று பதிலளித்தான்.
சிறிது கோபத்துடன், “அப்ப, உன் கண்ணுக்கு நான் அழகா தெரியலையா?” அவன் பொறுமையாக, “தப்பா எடுத்துக்காத, நா அந்த அர்த்தத்துல சொல்லல. அழகுங்கிறது புறத் தோற்றத்துல இல்ல. மனசுல இருக்கு. வயசானா, இந்த அழகெல்லாம் மறைந்துவிடும். ஆனா கஷ்டத்துல யாரு இருக்காங்களோ அவங்களுக்கு உதவி செய்ற அந்த மனம்தான் உலகத்திலேயே மிக உன்னதமான அழகு,” என்றான்.
அவன் சொல்லியதைக் கேட்டவுடன், நான் இது நாள் வரை இந்தக் கோணத்தில் சிந்திக்கவே இல்லையே என்ற அவளின் அழகு என்ற ஆணவம் ஆடிக் காற்றில் அடித்துப் பறந்த பாத்திரம் போல நொறுங்கிப் போனது. தனக்கு நேரமாகிவிட்டது என்று அவன் அங்கிருந்து கிளம்பினான்.
அதே பலதுறைத் தொழிற்கல்லூரியில் வேறு பிரிவில் பயிலும் தீனா என்ற மாணவன் அவளிடம் தனது காதலை வெளிப்படுத்தினான். அவனும் பார்க்க அழகாக இருப்பான். ஆனால் அவனிடம் இல்லாத தீயப் பழக்கம் எதுவும் இல்லை. அவனின் பெற்றோர்கள் இருவரும் மிகச்சிறந்த மருத்துவராக இருந்ததால், இவனுக்கு அவர்களின் கவனிப்பும், அன்பும் கிடைக்கவில்லை. ‘பார்க்காத பயிரும், கேட்காத கடனும் பாழ்’ என்ற பழமொழிக்கேற்ப இவன் கவனிப்பார் இல்லாமல் அவன் சீரழிந்து போனான்.
அவனிடம் தனக்கு ஒரு முறை பையன் இருப்பதாகவும், வீட்டில் அவனையே திருமணம் செய்து வைக்கப் போவதாக ஒரு பொய்யைச் சொல்லி தற்காலிகமாகத் தப்பித்துக்கொண்டாள் லைலா. இருந்தாலும் அவன் அவளை விடுவதாக இல்லை. திரும்பத் திரும்ப வந்து காதல் தொல்லைக் கொடுத்து வந்தான். இவன் கண்ணில் அகப்படாமல் பள்ளிக்குச் செல்வதே இவளுக்குப் பெரும்பாடாக இருந்தது. ஒரு வழியாகப் படிப்பு முடிந்து, அனைவரும் ஒவ்வொரு திசையில் பயணிக்கத் தொடங்கினர்.
லைலா தனக்குப் பிடித்தமான பெண்களுக்கான அழகு நிலையத்தைத் தொடங்கினாள். நண்பர்கள் மற்றும் உறவினர்களின் ஆதரவால் அவரின் அழகு நிலையம் ஆரம்பித்த சில மாதங்களில் சிங்கப்பூரில் மிகவும் பிரபலமானது. அங்கேயும் தீனாவின் தொந்தரவு தொடர்ந்த வண்ணம் இருந்தது. அவனுக்கு அவள் புத்திமதி சொல்லி அனுப்பினாள். இருந்தாலும் அவன் எப்படியும் நான் உன்னை அடைந்தே தீருவேன் என்று சபதம் செய்துவிட்டுப் போனான். இவனை நினைத்துத் தலையில் அடித்துக் கொண்டாள்.
ஒரு நாள் லைலாவுக்குக் கடுமையான வயிற்று வலி வந்தது. வலியில் சுடு மணலில் விழுந்த புழு போல் துடிதுடித்துப் போனாள். அவளை ஒரு தனியார் மருத்துவமனையில் அனுமதித்துச் சிகிச்சை அளித்தனர். ஒரு வாரம் கழித்துக் குணமானவுடன் வீடு திரும்பினாள். அதன் பிறகு அவளுக்கு முகத்தில் சிறு சிறு பருக்கள் தோன்றியது. அதற்கு அவள் தனக்குத் தெரிந்த கிரீம்களை முகத்தில் தடவி வந்தாள், ஆனால் அந்தப் பருக்கள் கொஞ்சம் கொஞ்சமாகப் பெருகி சீழ் பிடித்துப் பெரும் வடுக்களாக மாறத் தொடங்கியது. பல தோல் மருத்துவர்களைப் பார்த்தும் பயனளிக்கவில்லை. இதுநாள் வரை எந்த அழகுக்காக அவள் கர்வம் கொண்டாலோ, அந்த அழகு முகம், இன்று அவலட்சணமாகப் பார்க்கவே அருவருப்பாகத் தோன்றியது. அழகு நிலையத்திற்குகூடப் போக வெட்கப்பட்டாள், வேதனைப்பட்டாள். கண்ணாடியில் தன் முகத்தைப் பார்க்கக்கூட அஞ்சினாள். வீட்டிற்குள்ளேயே ஓர் அறையில் தனிமையில் முடங்கிப் போனாள்.
லைலாவின் வீட்டு அழைப்புமணி சிணுங்கியது. கதவைத் திறந்த பணிப்பெண் யார் என்று கேட்டாள். ஒரு நிமிடம் இருங்கள் என்று சொல்லிவிட்டு உள்ளே சென்றாள். சிறிது நேரம் கழித்து வந்தவள், அம்மா உங்களை உள்ளே அழைக்கிறார் என்று ஓர் அறையைச் சுட்டிக் காட்டினாள். உள்ளே சென்றவனிடம், ‘வா மணி உட்கார்’ என்று முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டே சொன்னாள். அமர்ந்த வைரமணி ‘லைலா இன்னும் என் மேல் உனக்குக் கோபம் போகவில்லையா? ஏன் முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டு பேசுகிறாய்?’ என்று கேட்டான்.
சிறிது நேரம் மெளனம் காத்த லைலா, “மணி, உன்மீது எனக்கு எந்தக் கோபமும் இல்லை. என் மீதும், என்னைப் படைத்த கடவுளின் மீதும்தான் கோபம். இதோ பார் என் அழகிய முகத்தை!” என்று முகத்தைத் திருப்பினாள். அவளது முகத்தைக் கண்டதும் வைரமணி அதிர்ச்சியில் உறைந்துபோனான். சில நொடிகள் அவனால் பேசவே முடியவில்லை. வார்த்தைகள் அவனது தொண்டைக்குழியில் அடைத்துக்கொண்டன.
“என் முகத்தைப் பார்த்த உனக்கே இவ்வளவு அதிர்ச்சி என்றால், எனக்கு எப்படியிருக்கும்? என் மனம் எப்படித் துடித்திருக்கும்? என்பதை நினைத்துப் பார். எனக்கு இந்த உலகில் வாழவே பிடிக்கவில்லை. என்ன செய்வது. விதியின் வலையில் சிக்கித் தவிக்கிறேன். என்னைப் பார்ப்பவர்கள் முகம் சுளித்து ஒதுங்கிப் போகிறார்கள். சிறியவர்கள் பேய் என்று அலறி ஓடுகிறார்கள். சரி, என் கவலை இருக்கட்டும். நீ எப்படி இருக்கிறாய்? எங்கு இருக்கிறாய்? இப்போது நீ பார்க்கும்போதே மிகவும் செழிப்பாக இருக்கிறாய், பழைய வைரமணியா என்று நம்பவே முடியவில்லை.”
“நான் இப்போது லண்டனில் சொந்தமாக ஒரு வணிகம் செய்து வருகிறேன். சிங்கப்பூரிலும் ஒரு கிளை தொடங்கவே இங்கு வந்திருக்கிறேன். அதே நேரத்தில் உன்னைப் பார்த்துவிட்டு ஒரு முக்கியமான செய்தியைச் சொல்லிவிட்டுப் போகத்தான் வந்தேன். ஆனால் இப்போது உள்ள நிலைமை சரியில்லை என்று நினைக்கிறேன்.”
‘இவ்வளவு தூரம் வந்துட்ட சரி சொல்லு என்ன விஷயம்?’
‘லைலா அது வந்து... வந்து...’
‘என்ன வந்து போயி, பட்டுன்னு விசயத்த சொல்லு, என்ன?’
‘நா, நான் உன்னைத் திருமணம் செய்து கொள்ள விரும்புகிறேன்’
அதைக்கேட்ட லைலா, இதுவரை கேட்டிராத மிகப்பெரிய நகைச்சுவையைக் கேட்டது போல் வாய்விட்டுச் சிரித்தாள். பிறகு, “என்மீது பரிதாபப்பட்டு இதைக் கூறுகிறாயா?” என்று கேட்டாள்.
“சிரிக்காதே லைலா, சத்தியமா சொல்றேன் நான் உன்னை விரும்புகிறேன். இஃது இப்ப எடுத்த முடிவு இல்லை, எப்போ நான் மொத மொதல்ல உன்ன பள்ளியில பார்த்தேனோ அப்பவே நான், உன்னைக் காதலிக்க ஆரம்பிச்சுட்டேன். அதை நான் உன்கிட்ட சொல்லல. காரணம், அப்ப நான் பார்க்கவே அசிங்கமா இருப்பேன். ஒரு வைரத்துக்குப் பக்கத்துல ஓர் உப்புக் கல்ல வச்ச மாதிரி இருக்கும். அதனால கடவுள் நினைச்சா, நிச்சயம் நான் உன்னை அடைவேன்னு நினைச்சேன். எனக்கு அதுக்கான சந்தர்ப்பமா இதை நினைக்கிறேன். இது பரிதாபம் அல்ல, என் மனசுல உள்ள அன்பு லைலா”
“நீ சொல்றது உண்மைதான் மணி. பள்ளி நாட்கள்ல நீ பார்க்கவே அவலட்சனமா இருப்பாய், ஆனா அப்ப யாரும் மனச பார்க்கவில்லை. உருவத்தைத்தான் பார்த்தார்கள். நான்தான் அழகு என்று என் பின்னாடி எப்பவுமே ஒரு கூட்டம் இருக்கும். ஆனா, நீ எப்போதும் தனிமையில இருப்பாய்”
“அந்தத் தனிமைதான் எனக்குள் வெறியாய் மாறி, வாழ்க்கையில் முன்னேற வேண்டும் என்ற துடிப்பை ஊட்டி, இன்று என்னை இந்த அளவுக்கு உயர்த்தி இருக்கு”
“அடக்கத்துடன் இருந்த உன்னை அனைவரும் அண்ணாந்து பார்க்கும் அளவுக்குக் காலம் மாற்றி இருக்கிறது. ஆனால் ஆணவத்துடன் இருந்த என்னை, காலம் தலைகுனிய வைத்துவிட்டது. எல்லாம் அனுபவப்பட்ட பிறகே புத்தி வருகிறது. என்ன செய்வது?. மணி, தவறாக எடுத்துக் கொள்ளாதே, உன்னுடைய அறிவுக்கும், தகுதிக்கும் ஏற்ற அழகான ஒரு பொண்ணு கிடைப்பாள். நான் உனக்குப் பொருத்தமானவள் அல்ல. என்னால் இனிமேல் பொதுவெளியில் முகம் காட்டி நடக்க முடியாது. இவ்வளவு ஏன் என்னையே சுத்தி சுத்தி வந்த தீனா, என் முகத்தைப் பார்த்து ‘சீ’ என்று விலகிப் போயிட்டான். நீ வேறொரு பெண்ணைத் திருமணம் செய்து கொண்டு மகிழ்ச்சியாக வாழ வேண்டும். இதுவே எனது ஆசை”
“லைலா, உண்மையில் அழகு என்றால் என்ன தெரியுமா? ஒருவருக்கொருவர் உதவி செய்து ஒற்றுமையாக வாழ்பவர்கள் அனைவரும் அழகானவர்கள்தான். உன்னுடைய இந்தப் பிரச்சனையெல்லாம் ஒரு பிரச்சனையல்ல. இப்போது உள்ள நவீன மருத்துவத் தொழில்நுட்பத்தில், பிளாஸ்டிக் சர்ஜரி செய்து உன் பழைய முகத்தை மீட்டெடுக்கலாம். என்னை நம்பு.”
“என் மீது அளவு கடந்த அன்பு வைத்து இருக்கும் உன்னைக் கண்டு என் மனம் நெகிழ்கிறது. நான் கொடுத்து வைத்தவள்தான். ஆனால் தற்சமயம் நான் திருமணம் செய்து கொள்ளும் மனநிலையில் இல்லை. எனக்குக் கால அவகாசம் வேண்டும்”
“உனக்குத் திருமணம் செய்துகொள்ளும் மனநிலை இல்லை என்றால், நான் நிச்சயமாக வற்புறுத்த மாட்டேன். ஆனால், நீ இல்லையென்றால் நான் என் வாழ்க்கையில் திருமணம் செய்துகொள்ளப்போவதில்லை. இதுதான் என் முடிவு. உன்னிடம் இருந்து ஒரு நல்ல முடிவு வரும் என்று நம்பிக்கையோடு காத்துக்கொண்டிருப்பேன்,” என்று சொல்லிவிட்டு அங்கிருந்து புறப்பட்டான்.
அவன் போவதையே பார்த்துக்கொண்டிருந்த லைலா, “உள்ளத்தால் உயர்ந்த நீதான் உண்மையான அழகன்,” என்று தனக்குத்தானே சொல்லிக்கொண்டாள்.
மில்லத் அகமது