மாணவர் முரசு
இ-பேப்பர்
எத்தனை சோதனைகள் வந்தாலும், அதை தாங்கிக்கொள்ளும் பக்குவத்தை முத்தம்மாள் எங்கு பெற்றாளோ தெரியவில்லை!
இருபது வயதில் தன் ஒரே மகனை தோலில் சுமந்துகொண்டு, 1936-ல், துணிச்சலுடன், தன்னந்தனியாக, நாகப்பட்டின துறைமுகத்தில் கப்பல் ஏறினாளே!
சிங்கப்பூருக்கு ஏற்கனவே வேலை தேடிவந்த அவள் கணவர் பெருமாளுக்கு, பிரிடிக்ஷ் ஆட்சியில் நேவல் பேஸ் என்று அழைக்கப்பட்ட செம்பாவாங் துறைமுகத்தில் வேலை கிடைத்தவுடன் முதல் வேலையாக மனைவி முத்தம்மாளை வரவழைத்துக்கொண்டார்.
இங்கு வந்த மத்தம்மாளுக்கு சில வருடங்கள் அமைதியாக வாழ்க்கை சென்றுகொண்டு இருந்தது. ஒன்றன்பின் ஒன்றாக மேலும் இரண்டு பெண் பிள்ளைகளை பெற்றெடுத்தாள்.
இந்த நேரத்தில், ஜப்பானிய படையெடுப்பு. எல்லாவற்றையும் தலைகீழாக மாற்றி போட்டது.
ஆங்கில ஆட்சியில், தான் செய்துவந்த வேலை பறிபோனது பெருமாளுக்கு!
தன் கணவருக்கு வேறு வேலையில்லாத சூழலில், கடன் பெருகியது.
மூன்று பிள்ளைகளை வைத்துக்கொண்டு படாதபாடுபட்டாள் முத்தம்மாள்.
மூன்றாண்டிற்குப்பின் மீண்டும் போரில் ஜப்பானியரை வென்று, நாட்டைப் பிடித்தனர் ஆங்கிலேயர்கள்!
உலகப் போரும் ஒரு முடிவிற்கு வந்தது,
ஒரு பெருமூச்சை விட்டாள் முத்தம்மாள்.
நேவல் பேஸ் வட்டாரத்தை விட்டு புக்கிட் தீமா பகுதியில், ஒரு கம்பத்து வீட்டில் வாடகைக்கு குடியேறினர். சிறுசிறு கொத்தனார் வேலை செய்து குடும்பத்தை நடத்தினார் பெருமாள். ஆயினும் அது குடும்பச்செலவிற்கு போதுமானதாக இல்லை.
பிள்ளைகள் வளர்ந்து பள்ளிசெல்லும் நிலையில் குடும்ப பாரம் கூடியது.
இனியும் கணவரின் நிரந்தரமற்ற வேலையைமட்டும் நம்பிப் பயனில்லை என்ற எண்ணத்தில், தெரிந்த ஒருவரின் உதவியுடன், தன் வீட்டிற்கு அருகே சின்ன இட்லி கடையொன்றை தொடங்கினாள். மதியம் வரை வியாபாரத்தை முடித்துக்கொண்டு, கிடைக்கும் நான்கு அல்லது ஐந்து வெள்ளி வருமானத்துடன் வீடுவந்து சேர்வாள். அதன்பின் தன் இரு பெண்களின் உதவியுடன் சமைத்தபின்தான் சாப்பாடு.
இப்படி கடை வைத்து உழைத்தும் பணப்பற்றாக்குறை தீர்ந்தபாடில்லை.
இந்தப் பணச் சுமையைக் குறைப்பதற்காக, நிறைய சிந்திக்க தொடங்கிய முத்தம்மாள், வார இறுதியில், இரால் சேர்த்த உளுந்தவடை சுட்டு, அவற்றைக் கூடையில் சுமந்து, ஆறு கல் தொலைவில் நடைபெறும் குதிரைப் பந்தயத் திடலுக்கு எடுத்துச்சென்று, பார்வையாளர்களுக்கு, ஒரு வடை, இருபது காசு என விலையிட்டு விற்க தொடங்கினாள்!
அதில் கணிசமான ஆதாயம் கிடைப்பினும், அரசாங்க அதிகாரிகள் இது போன்ற அனுமதியற்ற சில்லறை வியாபாரிகளை விரட்டியடிக்கும்போது முத்தம்மாளும் கூடையை தூக்கிக்கொண்டு பரிதாபமாக ஓடி மறைவாள். சிலசமயம் அவள் பிடிபட்டு, கூடையும் பரிமுதல் செய்யப்பட்டு வெறுங்கையுடன் ஏக்கத்துடன் வீடுதிரும்பியுமுள்ளாள்.
என்றாலும் சோர்ந்தாள் இல்லை! அடுத்த வார இறுதியில் மீண்டும் வடைக்கூடையுடன் அங்கு விற்க சென்றுவிடுவாள்.
இந்த கெடுபிடி வியாபாரத்தின், உதவிக்காக தன் இரு மகள்களையும் கூடவே அழைத்து சென்றாள், ஆனால் அவள் கணவர் பெருமாளுக்கு இதில் விருப்பமில்லை.
நமது கஷ்டம் நம்மோடு போகட்டும். பிள்ளைகளுக்கு வேண்டாம் அந்த சுமை. இதனால் அவர்கள் படிப்பும் பாதிக்கப்படும், எனச் சொல்லித் தடுத்ததால், முத்தம்மாளே தனித்து சமாளிக்கவேண்டியருந்த்து.
உதவியின்றி, தனியாக வியாபாரம் செய்வதில் ஏற்பட்ட சிரமத்தை குறைக்க, உதவிக்கு ஆள்தேடியபோது அவள் நினைவிற்கு சாந்தா என்பவளின் நினைவு வந்தது. ,ஒரு மதிய நேரத்தில், சாந்தாவின் வீடுசென்று, அவளை சந்தித்தாள் முத்தம்மாள்.
முத்தம்மாளைப் போலவே நாற்பத்தைந்து வயதைத் தாண்டிய அந்த சாந்தாவிற்கு இரண்டு மகள்கள் இருந்தனர். இருவரும் முத்தம்மாளின் மகள்களைப் போல் சம வயதினர்.
ஆயினும் இந்த சாந்தாவைப்பற்றி கொஞ்சம் சொல்லியே ஆகவேண்டும்.
இவள், பொறுப்பற்றவள். அவள் கணவனின் மது பழக்கம் இவளையும் தொற்றிக்கொண்டது. இருவருக்கும் நிரந்தர வேலையும் கிடையாது. ஏழ்மையிலும் அந்த குடிப்பழக்கத்தை அவர்களால் விடமுடியவுமில்லை. இதனால் அவளின் பெண்பிள்ளைகள் பள்ளிக்கும் செல்ல இயலாத நிலை ஏற்பட்டது.
‘ஏன்டி சாந்தா. இப்படி கொஞ்சம் கூடப் பொறுப்பில்லாம, குடித்து, உன் உடம்ப கெடுத்துகிறதோடு இல்லாம, உன் பிள்ளைகளுக்குச் சரியா சாப்பாடும் போடாம கிடக்கிறியே. இது நல்லாவா இருக்கு?’ எனத் திட்டினாள் முத்தம்மாள்.
‘நான் என்ன செய்ய அக்கா. எத்தனையோ இடத்துல கேட்டுப்பார்த்தேன். எங்கேயும் வேலை கிடைக்க மாட்டுது’ என்று குறைபட்டுக்கொண்டாள் சாந்தா!
‘ஆமாம். யாரு உனக்கு வேலை தருவா? இப்பவே நீ பேசும்போது சாராய வாடை அடிக்குதே’ என்று சீறிய முத்தம்மாள், தொடர்ந்தாள்...
‘நீ எப்படியாவது போ. உன் பெண்ணுங்க ரெண்டு பேரையும் என்கிட்டே அனுப்பு. நான் வெளியில போய் வியாபாரம் செய்யும்போது கூடவே அழைத்துப்போறேன். எனக்கு உதவியாய் இருக்கட்டும். என் வீட்டுல தங்கவச்சு, சாப்பாடும் போட்டு, மாத கடைசியில கொஞ்சம் பணமும் உனக்கு தாரேன் என்று சொல்லி முடித்தாள்.
சாந்தாவால் இதை மறுக்க முடியவில்லை. பண வருமானம் வருகிறதே விடுவாளா!
அந்த இரு பெண்பிள்ளைகளும் முத்தம்மாள் வீட்டிற்கு சின்ன மூட்டைமுடிச்சுடன் வந்தார்கள்.
பாவம். நல்ல அழகும் புத்திசாலித்தனமும் கொண்ட அந்த பிள்ளைகளுக்கு சாந்தா தாயாக அமைந்தது துரதிஷ்டம்.
மூத்த பெண் குமுதவள்ளியை, குமுதா என்றும் இளையவள் காளியம்மாளை காளி என்றும் அழைத்தனர்.
காலையில் இரு பெண்களும் இட்லி கடையில் உதவிசெய்துவிட்டு, மதியத்தில் முத்தம்மாளுடன் வீடு திரும்புவார்கள்
தன் பெண்பிள்ளைகளை நடத்துவதைப்போல், அந்த இரு பெண்களையும் நடத்தினாள் முத்தம்மாள்.
தான் சமைத்த உணவையும் சரிசமமாகப் பங்கிட்டாள்.
சாந்தா, தன் பெண்களை மாத இறுதியில் தவறாமல் சந்திக்க வருவாள். அது பாசப்பிணைப்பினால் அல்ல! பிள்ளைகள் சம்பாதித்த சொற்ப சம்பளத்தையும் பெற்றுக்கொள்ளவே!
தன் பிள்ளைகள் கையில் பத்துக் காசு கூட கொடுக்காமல் போய்விடுவாள்!
இதனால் அந்த இரண்டு பெண்களிடம் எப்போதும் கையில் காசு இருப்பதில்லை. தாங்கள் ஆசைப்பட்ட மிட்டாய் அல்லது தின்பண்டம் போன்ற சின்ன பொருள்கள் எதையும் வாங்க இயலாத நிலையில் ஏக்கத்துடன் இருப்பார்கள்.
ஓய்வான நேரத்தில், முத்தம்மாளின் மகள்கள் புத்தகங்களை ஆர்வமுடன் பிரித்து சற்று தடுமாற்றத்துடன் படித்துப் பார்ப்பார்கள். இதையெல்லாம் கவனிக்கும் முத்தம்மாளுக்கு பரிதாபமாக இருக்கும். ஆனாலும் அவளால்தான் என்ன செய்ய முடியும்! தன் பிள்ளைகளைப் படிக்கவைப்பதற்கே பெரும்பாடு படுகிறாள்.
இதையெல்லாம் பார்க்கும்போது, சாந்தாமீது கோபம் கோபமாய் வரும் முத்தம்மாளுக்கு. தமிழகத்தைவிட்டு வந்து, தன் குடும்பத்தைக் கரைசேர்க்க, தான் இவ்வளவு பாடுபடும்போது, மலேயாவில் மூன்று தலைமுறையாக வாழ்ந்து, சிங்கப்பூரில் குடியேறியும், இன்னும் பொறுப்பற்று குடித்து, படிக்க வேண்டிய பெண்பிள்ளைகளின் எதிர்காலத்தையும் சீரழிக்கிறாளே என்று உள்ளுக்குள் ஆத்திரப்படுவாள்.
இப்படியே சில மாதங்கள் ஓடி மறைந்தன.
எப்போதும்போல் வார இறுதியில் காலையில் எழுந்து அடுப்பை பற்றவைத்து வடை சுட ஆரம்பித்துவிட்டாள் முத்தம்மாள். மதியம் அரக்கப்பரக்க கூடைகளைத் தூக்கிக்கொண்டு குமுதாவையும் காளியையும் கூட அழைத்துக்கொண்டு குதிரைப்பந்தய அரங்கத்து வெளிப்புற வாயிலில் அவசரமாகக் கடை விரித்தாள். மூவரும் வாடிக்கையாளர்களுக்கு விற்பனை செய்வார்கள். குமுதாவும் காளியும் அவ்வப்போது விற்ற காசை முத்தம்மாளிடம் கொடுத்துவிட வேண்டும். இதுதான் முத்தம்மாளின் கண்டிப்பான விதிமுறை.
நல்லவேளையாக இன்று அதிகாரிகளின் கெடுபிடி இல்லை. மாலையில் கூட்டம் களையவும் மூட்டைகட்டிக்கொண்டு ஒரு டாக்சியை பிடித்து மூவரும் வீடுவந்து சேர்ந்தார்கள்
வந்தவுடன் குமுதாவையும், காளியையும் குளித்துவிட்டு வரும்படி விரட்டினாள் முத்தம்மாள்.
வீடு வந்ததிலிருந்து ஏதோ குற்ற உணர்வு உள்ளவள்போல் இரண்டு சகோதரிகளும் மிக இரகசியமாக தங்களுக்குள்ளே முணுமுணுத்துக்கொண்டு இருப்பதையும், அடிக்கடி போட்டிருக்கும் உடையின் பையைத் தொட்டுக்கொண்டு இருப்பதைக்கண்டு கொஞ்சம் குழப்பம் அடைந்தாள் முத்தம்மாள்.
பின்பு தானும் குளித்துவிட்டு, அன்று விற்பனையில் வந்த வருமானத்தை கணக்கிடும்போது, பணம் சற்று குறைவாக இருப்பதுபோல் தோன்றவும், இதைப்பற்றி, சிந்திக்கலானாள் முத்தம்மாள். அந்தப் பெண்பிள்ளைகளின் வழக்கத்துக்குச் சற்று, மாறுபட்ட போக்கை நினைத்துப் பார்த்தபோது, மனதில் சந்தேகம் வேர்விட்டது. ஆயினும் எதையும் காட்டிக்கொள்ளாது இருந்தாள் முத்தம்மாள்.
இரவு நெருங்கவும், இரு பெண்களும் படுத்து உறங்கிவிட்டனர். ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் இருந்த அந்த பெண்களின் ஆடைப்பையில் ஏதோ இருப்பது மேலோட்டமாக மங்கிய ஒளியில் முத்தம்மாள் கண்களுக்கு தெரிந்தது.
மெல்ல அதை வெளியில் எடுத்து பார்த்தபோது இருவரின் பையிலும் சில்லறையாக, ஒருத்தியிடம் எண்பது காசும் மற்றவளிடத்தில் ஒரு வெள்ளியும் இருந்தது. அதைக் கண்டு துணுக்குற்றாள் முத்தம்மாள். மெல்ல சில்லறை காசை எடுத்துவிட்டு, இருவரின் பையிலும் ஒரு அடுப்புக்கரித்துண்டை வைத்துவிட்டு, தன்னுடைய பாயில் வந்து படுத்தாள் முத்தம்மாள்.
அவளுக்குத் தூக்கம் பிடிக்கவில்லை.
எப்படி இந்தத் திருட்டு நடந்தது? வேகமாக நடக்கும் வியாபாரத்தின்போது, விற்ற காசைத் தன்னிடம் கொடுக்காமல், தன் பைக்குள்ளே போட்டுக்கொண்டனர் என்பது, தெளிவாகத் தெரிந்தது முத்ம்மாளுக்கு.
சாப்பாட்டுக்கே வழி இல்லாமல் இருந்த இதுகளுக்கு, சாப்பிட உணவும், ஆடையும் கொடுத்து, மேலும் ஆளுக்குக் கொஞ்சம் பணமும் சம்பளமா கொடுத்தா, இதுங்க திருடவும் செய்யுதுங்களே! என்று உள்ளுக்குள்ளே குமுறினாள் முத்தம்மாள்.
அவளின் சிந்தனை, இந்தப் பெண்களின் தாய் சாந்தா பக்கம் திரும்பியது.
இவ தான் இதுங்க சம்பாதித்த சொற்ப பணத்தையும் பிடுங்கி விடுகிறாளே! இந்தாவென்று ஐம்பது காசுகூட அவள் பிள்ளைகளுக்குக் கொடுத்ததை பார்த்ததில்லை! எத்தனைமுறை கடைத்தெருவில் விற்கும் தின்பண்டங்களை ஏக்கத்துடன் இவர்கள் பார்ப்பதை முத்தம்மாள் கவனித்திருக்கிறாள். இதை பார்க்க கஷ்டமாக இருந்தும் தனக்கு வரும் குறைவான வருமானத்தினால் ஏதும் செய்ய இயலாது போயிற்று அவளுக்கு.
ஆயினும் இந்த திருட்டுத்தனத்தை அவளால் நியாயப்படுத்த இயலவில்லை!
வெகுநேர சிந்தனைக்குப்பின் கொஞ்சம் தூங்கினாள்.
பொழுதும் விடிந்தது.
எழுந்த இரு பெண்களும் திருதிருவென முழித்துக்கொண்டு ஒரு மூலையில் அமர்ந்து இருந்தனர். நேற்று சட்டைப்பையில் வைத்த சில்லறைக் காசு மறுநாள் காலை அடுப்புக்கரித் துண்டாக மாறிய மர்மத்தை நினைத்துக் குழம்பி, பயந்து வாய்பேசாது கிடந்தனர்.
முத்தம்மாள் பேச ஆரம்பித்தாள்.
‘ஏன்டி குமுதா, காளி, ஏன் இப்படி பேய் அறைந்த மாதிரி இருக்கீங்க’?
‘சட்டைப் பையில இருந்த காசு எப்படி அடுப்புக்கரித்துண்டா மாறிச்சின்னா?’ என்று முத்தம்மாள் கேட்டவுடன் ‘ஓ’ வென அழ ஆரம்பித்தனர் குமுதாவும் காளியும்!
‘உங்க அம்மா உங்கள சரியா கவனிக்காம போனத பார்த்து, பாவப்பட்டு உங்களுக்கு இடம் கொடுத்து சோறும் போட்டா, என்கிட்டயே திருடுவிங்களாடி’! என்று சத்தமாக கேட்டவுடன், அழுகை அதிகமாகி, முத்தம்மாள் கால்களை பிடித்துக்கொண்டு...
‘எங்கள மன்னிச்சிடுங்க ஆத்தா’ என அலறி அழுதனர்!
முத்தம்மாள் மனம் கொஞ்சம் இளகி வந்தது.
என்ன இருந்தாலும் தன் பிள்ளைகளின் வயதினை ஒத்தவர்கள் என்பதால், அவளுக்கு இரக்கம் பிறக்க ஆரம்பித்தது.
‘சரி இனிமே இப்படி திருடாதிங்க. போய் சாப்பிடுங்க’ என சொல்லிவிட்டு தானும் கொஞ்சம் காலை உணவை உட்கொள்ள ஆரம்பித்தாள். இப்போது அவள் மனம் வேறு கோணத்தில் சிந்திக்கத் தொடங்கியது.
தனது வியாபார நலனுக்காக, தன் பிள்ளைகள் பள்ளி சென்று படிக்கவேண்டும் என்ற சுயநலத்துக்காக, அந்த இரண்டு இளம் பிள்ளைகளின் எதிர்காலமும் பலியாவதை தான் நினைத்துப் பார்க்கவில்லையே என வெட்கப்பட்டாள் முத்தம்மாள்!
அவர்கள் திருடும் அளவிற்கு நிலைமை கொண்டு சென்றுவிட்டதே!
எத்தனை முறை சீருடையணிந்து, தன் பிள்ளைகள் பள்ளி செல்வதை ஏக்கத்துடன் இந்த இரு பெண்களும் வாசலில் நின்று பார்ப்பதை கண்டுள்ளாள் முத்தம்மாள். அப்பொழுது நினைத்துப் பார்க்காத மனம், இப்பொழுது விழித்துக்கொண்டது.
பலவாறாக சிந்தித்து, ஒரு தெளிவான முடிவிற்கு வந்தாள் முத்தம்மாள்.
மறுநாள் சாந்தாவை சந்தித்தாள்.
‘இந்தா சாந்தா. உன்னோட இரண்டு பெண்ணுங்கள இப்படியே விட்டுவிடப்போறியா. அதுங்க என்கிட்ட வேலை செய்ற சம்பளக் காசில் ஒரு பத்துக் காசுகூட அதுங்களுக்கு கொடுக்காம எடுத்துக்கிற. அதுங்களும் ஏதும் வாங்கி சாப்பிடும் ஆசை இருக்காதா? சரி அத விடு. என்னோட வியாபாரத்துக்காக இனியும் அதுகளை வைத்துக்கொள்ள எனக்கு மனம்வரல. நான் சொல்லுறதை கேளு. அதுகள பள்ளிக்கு அனுப்பு என்று சொல்லி முடித்தாள் முத்தம்மாள்
அவர்கள் பணம் திருடியதைப் பற்றி வாய் திறக்கவில்லை முத்தம்மாள்
‘என்னால வீட்டுவாடகை கூட கட்ட வழியில்லாத காரணத்தால, நீ வேலைக்கு இதுகள கேட்டதும் ஒத்துக்கிட்டேன். இப்ப திடீர்னு திருப்பி அனுப்பறேன்னு சொல்லுற. என்ன செய்றதுனு தெரியல எனக்கு’ என்று குறைபட்டுக்கொண்டாள் சாந்தா.
‘எனக்கு உதவிக்கு ஆள் தேவைப்படுது என்றாலும் இதுங்களோட படிப்பும் எதிர்காலமும் கெட்டுவிடக்கூடாதுனுதான்டி சொல்லுறேன்.. நான் சொல்லுறதை கேளு. உன் பெண்கள பள்ளிக்கு அனுப்பாம இருப்பது சட்டப்படி தவறு. உன்னால முடியலனா ஒரு வழியிருக்கு’ என்றாள் முத்தம்மாள்
என்ன என்பதுபோல் முத்தம்மாளை பார்த்தாள் சாந்தா.
‘நான் விசாரித்து பார்த்தேன். நம்ம சிங்கப்பூரிலேயே, ‘வெல்ஃபேர் டிபார்ட்மெண்ட் என்ற ஒன்று இருக்கு.. வசதியில்லாதவங்க பிள்ளைகள பார்த்துகிற இடம். அரசாங்கத்தாலயே உருவாக்கப்பட்டது. அங்க தங்கி உன் பெண்ணுங்க கைத்தொழில் படிக்கலாம். தக்க வயதுவரைக்கும் வச்சிருப்பாங்க,’ என்று முத்தம்மாள் சொன்னதும், வந்ததே சாந்தாவுக்கு ரோசம்!
‘என் பிள்ளைக என்ன அனாதையா. நான் கொண்டுபோய் வெல்ஃபேர் டிபார்ட்மெண்ட்ல விட?.’ என்று கோபித்துத்கொண்டாள்.
‘உன்னால அதுகளுக்கு சரிவர சாப்பாடோ துணிமணிகளோ எடுத்துத் தரமுடியல. பள்ளிக்கும் அனுப்ப வக்கில்ல. அப்புறம் என்னடி பெருசா முறுக்கிக்கிற? சொல்லுறத கேளு. நானே என் செலவுல அதுகல சேர்த்துவிடுறேன்.’ என்று சொல்லி...
‘கோபப்படாதடி. இத செலவுக்கு வச்சிக்கோ’ என்று, ஒரு ஐந்து வெள்ளியை சாந்தா கையில் திணித்தாள் முத்தம்மாள்.
அந்த ஐந்து வெள்ளியை பெற்றதும் சாந்தா போக்கு மாறியது!.
நீ சொல்லுறதும் சரிதான்னு தோனுது. என்று கண்களை துடைத்துக்கொண்டாள்.
இப்படியும் ஒரு தாய்!
வீடு திரும்பிய முத்தம்மாள் அந்த இரு பெண்களையும் அழைத்து அவர்கள் தாயிடம் பேசி ஒப்புதல் வாங்கிய விஷயத்தை எடுத்துச் சொன்னாள்.
குமுதா, காளி. இரண்டு பேரும் நல்லா கேளுங்க. நீங்க காசை எடுத்ததால உங்க மீது இப்ப எனக்கு கோபம் இல்ல. உங்க அம்மாகிட்ட நான் கொடுக்கும் உங்க சம்பளத்துல இருந்து ஒரு காசு கூட உங்களுக்கு கொடுக்காம எல்லாத்தயும் எடுத்துக்கிட்டதாலதான் உங்கள அப்படி செய்ய தூண்டியிருக்கு. இந்த காசு போன விஷயத்த உங்க அம்மாகிட்ட நான் சொல்லல. ஆனா இப்படியே உங்க வாழ்வு வீணாப் போகக்கூடாது என்றுதான் உங்க இரண்டு பேரையும் ஒரு இடத்தக்கு அனுப்பப்போறேன். அது அரசாங்கத்தோட மேற்பர்வைல உள்ள இடம். அங்கேயே தங்கி பல கைத்தொழில் படிக்கலாம். உங்களுக்குத் தக்க வயது வந்தவுடன் வெளியில் வரலாம். இப்படியே எனக்கு வேலை செய்துகொண்டே இருந்தால் நீங்க இரண்டுபேரும் முன்னேற முடியாதுடி! என்ன சொல்லுறிங்க என்று கேட்டதும், கண்கலங்கியவாறே கொஞ்ச நேரம் அழுதபின், ஏற்றுக்கொண்டனர்.
‘அழாதிங்க அப்பப்ப நானும் உங்கள வந்து பார்க்கிறேன் என்று தைரியம் சொல்லி அவர்கள் கையில், ஆளுக்கு இரண்டு வெள்ளி பணத்தை கொடுத்தாள் முத்தம்மாள். ஆரம்பத்தில் வாங்க மறுத்தனர். முத்தம்மாள் நல்லவிதமாக சொல்லி பணத்தை கொடுத்தாள்.
‘ஏதாச்சம் ஆசபட்டத வாங்கிக்கிங்க’ என்று இருவரையும் உற்சாகப்படுத்தினாள் .
அடுத்த வாரம் உங்களை அங்கு அழைத்து செல்கிறேன் என்று சொல்லி சமையல் அறைக்குச் சென்றாள்.
அடுத்த வாரமும் வெகு விரைவாக வந்தது. அன்று காலை, இந்த பெண்களை அழைத்துச்செல்லும்போது தானும் உடன்வருவதாக சொன்ன சாந்தா, வெகுநேரமாகியும் வரவில்லை!
சாந்தாவின் போக்கை நன்று உணர்ந்த முத்தம்மாள், தானே அவர்களை, அங்கு கொண்டு சேர்த்தாள். கலங்கிய கண்களுடன் இருவரும் உள்ளே சென்றனர்.
தனது உழைப்பின் சுமையைக் குறைக்க அந்த பெண்பிள்ளைகளை வைத்துக்கொண்டவள், இனி தனியாகவே பயணத்தை தொடரவேண்டியதை நினைத்து பெருமூச்சு விட்டபோதும், அவள் உள்ளம் தளரவில்லை. தான் அந்த பெண்பிள்ளைகளுக்காக எடுத்த முடிவை ஒரு நல்ல முடிவென்றே எண்ணி மனச்சாந்தி பெற்றாள்!
கி.சுப்பிரமணியம்